Maarten Spanjer - 2018/04/29

In Adieu God? gaat Tijs van den Brink in gesprek met kerkverlaters. Zij zijn christelijk opgevoed en gingen vroeger naar de kerk. Wat is daarvan over? Acteur en schrijver Maarten Spanjer bracht zijn middelbare schooltijd door bij katholieke paters in Amsterdam. Toen hij een keer door het ijs was gezakt, moest hij naakt voor het bureau van de ‘strafpater’ blijven staan om te wachten tot zijn kleren weer droog waren. Op dat moment had hij niet door dat er iets niet klopte, maar terugkijkend noemt Spanjer de paters ‘gefrustreerde mensen die hun seksualiteit onderdrukten’. Maarten Spanjer was een jaar of elf toen hij concludeerde dat God een verzinsel van volwassenen moest zijn. Dat kwam doordat zijn moeder na terugkeer van een reis naar Lourdes nog net zo reumatisch bleek te zijn als daarvoor. De gebeden die hij dagelijks voor haar genezing had moeten zeggen, waren niet verhoord. Sindsdien was hij vaker op het voetbalveld dan in de kerk te vinden. Als kind uit een groot katholiek gezin met acht kinderen en een invalide moeder kreeg Maarten Spanjer weinig aandacht. Zijn vader, die bij de marechaussee werkte, had last van driftbuien en sloeg wel eens om zich heen. ‘Het huishouden liep niet op rolletjes,’ zegt Spanjer met gevoel voor understatement. Toen zijn ouders stierven, had hij niet het gevoel dat het bekenden waren: ‘Het zijn altijd vreemden gebleven.’